کد مطلب:172985 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:173
اشعث بن قیس
اشعث بن قیس كندی رئیس قبیله بنی كنده در سال های آخر حیات
پیامبر، اسلام آورد. پس از رحلت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم گروهی از مشركان قبیله ی «بنی ولیعه» كه تحت تعقیب سپاه خلیفه بودند بر قبیله كنده وارد شدند و از رئیس آنان یاری خواستند، اشعث كه ایمانش عمیق نبود به مشركان پناه داد و به آنان گفت: «شرط یاری شما این است كه مرا به شاهی انتخاب كنید و برایم رسما تاجگذاری نمایید.» سرانجام برای اشعث تاجگذاری كردند. او چون احساس قدرت كرد، گروهی را برای سركوبی سپاه اسلام بسیج كرد ولی در مواجهه با مبارزان اسلام، شب هنگام به دور از چشم یارانش خود را تسلیم فرمانده سپاه اسلام نمود و تأمین خواست. اشعث درخواست عفو ده نفر را نمود ولی موقع نامه نگاری، نام خود را ننوشت به این گمان كه به جز وی، ده نفر امان دارند. فرمانده سپاه اسلام در كشتن او شك كرد، لذا وی را دست بسته همراه اسیران به مدینه آورد، ابوبكر به اشعث امان داد، اما هنگام مرگ از عفو او نادم بود. اشعث دوران خلفای سه گانه در فتوحات حضور داشت و از جانب عثمان استاندار آذربایجان و ارمنه بود. چون حضرت علی علیه السلام به خلافت رسید او را عزل كرد. در عهد خلافت علی علیه السلام گرچه اشعث جزو سپاه امام بود و مناصبی نیز داشت اما در چهره ی منافقی عمل می كرد كه پشت امام را شكست. در صفین به تحریك و تحریص او لشكریان عراق امام را وادار به متاركه ی جنگ كردند، سپس در انتخابات نماینده رأی خود را كه «ابوموسی اشعری» بود بر امام تحمیل كرد. حضرت علی علیه السلام عامل شكست جنگ صفین و نتیجه ی كار حكمیت را توطئه اشعث می دانست. در عین حال، سزای عملش را به خداوند سپرد. اشعث سپاه آماده ی حركت امام را پس از جنگ نهروان كه به قصد شامیان در «نخیله» - اردوگاه كوفه - تجهیز قوا می كردند، با سخنان منافقانه و به ظاهر
دلسوزانه ی خود، از هم گسیخت و روانه ی خانه كرد. پسرش محمد بن اشعث در یاری رساندن به «عبیدالله بن زیاد» ، «مسلم بن عقیل» و«هانی بن عروه» را به قصر كوفه آورد و دخترش «جعده» با هدایت معاویه، امام حسن مجتبی علیه السلام را مسموم و شهید كرد. [1] .
پیامبر، اسلام آورد. پس از رحلت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم گروهی از مشركان قبیله ی «بنی ولیعه» كه تحت تعقیب سپاه خلیفه بودند بر قبیله كنده وارد شدند و از رئیس آنان یاری خواستند، اشعث كه ایمانش عمیق نبود به مشركان پناه داد و به آنان گفت: «شرط یاری شما این است كه مرا به شاهی انتخاب كنید و برایم رسما تاجگذاری نمایید.» سرانجام برای اشعث تاجگذاری كردند. او چون احساس قدرت كرد، گروهی را برای سركوبی سپاه اسلام بسیج كرد ولی در مواجهه با مبارزان اسلام، شب هنگام به دور از چشم یارانش خود را تسلیم فرمانده سپاه اسلام نمود و تأمین خواست. اشعث درخواست عفو ده نفر را نمود ولی موقع نامه نگاری، نام خود را ننوشت به این گمان كه به جز وی، ده نفر امان دارند. فرمانده سپاه اسلام در كشتن او شك كرد، لذا وی را دست بسته همراه اسیران به مدینه آورد، ابوبكر به اشعث امان داد، اما هنگام مرگ از عفو او نادم بود. اشعث دوران خلفای سه گانه در فتوحات حضور داشت و از جانب عثمان استاندار آذربایجان و ارمنه بود. چون حضرت علی علیه السلام به خلافت رسید او را عزل كرد. در عهد خلافت علی علیه السلام گرچه اشعث جزو سپاه امام بود و مناصبی نیز داشت اما در چهره ی منافقی عمل می كرد كه پشت امام را شكست. در صفین به تحریك و تحریص او لشكریان عراق امام را وادار به متاركه ی جنگ كردند، سپس در انتخابات نماینده رأی خود را كه «ابوموسی اشعری» بود بر امام تحمیل كرد. حضرت علی علیه السلام عامل شكست جنگ صفین و نتیجه ی كار حكمیت را توطئه اشعث می دانست. در عین حال، سزای عملش را به خداوند سپرد. اشعث سپاه آماده ی حركت امام را پس از جنگ نهروان كه به قصد شامیان در «نخیله» - اردوگاه كوفه - تجهیز قوا می كردند، با سخنان منافقانه و به ظاهر
دلسوزانه ی خود، از هم گسیخت و روانه ی خانه كرد. پسرش محمد بن اشعث در یاری رساندن به «عبیدالله بن زیاد» ، «مسلم بن عقیل» و«هانی بن عروه» را به قصر كوفه آورد و دخترش «جعده» با هدایت معاویه، امام حسن مجتبی علیه السلام را مسموم و شهید كرد. [1] .
[1] خواص و لحظه هاي تاريخ ساز، مؤسسه ي فرهنگي قدر ولايت، ص 101-100.